niedziela, 29 grudnia 2019

2019 - podsumowanie, refleksje i BRAK PLANÓW na 2020

       Nie był to rok z fajerwerkami w życiu zawodowym, ale i od tych trzeba czasem odpocząć, bo u mnie 2018 rok obfitował w nie aż nadto chyba, o czym świadczy moja kolorowa przygoda w Indiach w programie "Dil Hai Hindustani". Niemniej jednak dużo dobrego muzycznie się działo - chociażby z projektem Natya Raaga, czy z niedawno rozpoczętym Koncertem Mantr. Występy z repertuarem indyjskim są teraz częstsze niż kiedykolwiek wcześniej, co bardzo mnie cieszy, bo pokazuje, że zainteresowanie tym tematem wśród odbiorców zaczęło wzrastać. Bardzo miłym podsumowaniem tego roku było nakręcenie odcinka programu "Gra Warszawa" dla TVP3 Warszawa, w którym wraz z Tomkiem "Ragaboyem" Osieckim opowiadaliśmy o naszych wspólnych artystycznych poczynaniach w najlepszym mieście na świecie, czyli Warszawie ;).
tu można obejrzeć: https://warszawa.tvp.pl/44816398/gra-warszawa
O tym, że to miasto jest dla mnie najlepsze do życia, przekonuję się z roku na rok coraz bardziej, mimo że i ten mijający rok obfitował w ciekawe podróże i choć wśród różnych destynacji był też obłędny Singapur, nie zmieniłem zdania co do naszej stolicy ;) 
     A co do podróży tegorocznych, to na liście znalazło się sporo miejsc: 
  ⇒ ponownie Tajlandia - wakacyjnie, w przyjacielskim gronie,
  ⇒ Monachium - przyjacielskie odwiedziny
  ⇒ Indie z 2 koncertami w New Delhi i Kalkucie, 
  ⇒ Rosja i Sankt Petersburg, a w nim krótki koncert i chłonięcie atmosfery białych nocy
  ⇒ Ryga (Łotwa) - 3 godzinny wypad dzięki spóźnionym liniom lotniczych AirBaltic w drodze      powrotnej z Rosji
  ⇒ po raz pierwszy Puszcza Białowieska i zachwyt dziewiczą przyrodą
  ⇒ Singapur i Bali - znowu wakacyjnie
  ⇒ Paryż - wyjazd z okazji urodziny mojej Mamy
  ⇒ i ostatnio Zakopane - świątecznie i prawdziwie zimowo :) 

   Przyznam, że ten rok nie był tak pracowity pod względem zawodowym jak niektóre poprzednie lata, ale za to miałem więcej czasu na zajmowanie się ogrodem, jazdą na rowerze, praktyką jogi, czytaniem i szukaniem inspiracji oraz pracą nad sobą, również pod okiem coacha. Rozpocząłem proces ponownego szukania siebie i swojej drogi życiowej na kolejne lata, bo to, co robiłem do tej pory, w dotychczasowej formie tak jakby się wyczerpuje, a ja powoli przewartościowuje swoje sprawy. Jak się okazuje, ten proces jest dużo bardziej powolny i skomplikowany niż mi się na początku wydawało i wymaga ogromnej cierpliwości. Czuję, że niewskazane jest ciśnienie i walka z uciekającym czasem, ale nauka wsłuchiwania się w siebie i szukania wewnętrznej równowagi. Wierzę, że  czasem dowiem się, co mam robić i dokąd iść.  Dlatego nie robię planów na 2020 rok ani na żaden kolejny. Będzie, co ma być. Nie planuję w nadchodzącym roku nagrywać kolejnej płyty, bo w tym momencie nie czuję się na nią psychicznie, emocjonalnie i intelektualnie gotowy. Czuję często z zewnątrz presję, że powinienem coś nowego solowego wydać, albo, że powinienem zrobić coś, co pomogłoby mi wypłynąć na mainstreamową powierzchnię show biznesu, ale coraz bardziej jestem na tę presję głuchy i nieczuły i przyznam, że czuję się z tą "nieczułością" coraz lepiej ;) 
Termin "kariera" stopniowo traci na wartości dla mnie, a doceniam coraz bardziej proste życie "tu i teraz", wśród drogich dla mnie ludzi, przyrody i wartościowej sztuki oraz w towarzystwie siebie samego i swojego wewnętrznego dziecka. 
Z takim podejściem pewnie nie dorobię się własnego majątku, który mi da opokę na starość, ale co mi tam! Nie chcę brać udziału w wyścigu szczurów i tracić esencję prawdziwego życia tylko po to, by zapewnić sobie komfort, zabezpieczyć się finansowo i może jeszcze podreperować kruche ego. Szkoda na to moim zdaniem energii. Będzie co ma być, a ja wierzę, że Bóg ma dla mnie jakiś plan i się o mnie zatroszczy. Tylko niech sobie nikt nie myśli, że idę w stronę bezczynności. Co to, to nie! To nie w moim stylu. Natomiast czuję coraz bardziej, że moim celem nie jest gloria i mamona, a życie blisko natury i realne dzielenie się swoim talentem i doświadczeniem z drugim człowiekiem. Natomiast jeśli kiedyś ta mamona i gloria jakimś tajemniczym zbiegiem okoliczności staną się moim udziałem, to z otwartością serca je przyjmę i mam nadzieję, że mądrze sobie z nimi poradzę, ale nie życzę sobie tego w zbyt dużej ilości, bo to mogłoby zbyt skomplikować mi moje życie wewnętrzne. Ale jak pisałem wcześniej: będzie, co ma być. 

     Tymczasem życzę sobie i Wam w Nowym Roku jeszcze większej uważności na to, co się dzieje na świecie i uważności na siebie nawzajem oraz może przede wszystkim na siebie samą/samego, bo od samoświadomości zaczyna się budowanie dobra i dzielenie się nim z innymi. Nie dajmy się przy tym ponosić negatywnym emocjom i ulegać katastroficznym wizjom, ale szukajmy i wdrażajmy pozytywne rozwiązania, by małymi krokami czynić ten świat lepszym.  

czwartek, 12 grudnia 2019

Inspirująca książka "Gwiazdy na piasku. Joginki opowieść o Indiach"








Witajcie Kochani! Tym razem bez wstępu, tylko od razu do rzeczy :) 
Czasami mam potrzebę dzielenia się z Wami rzeczami, które wpływają na mój wewnętrzny i artystyczny rozwój, to tych "kilka" słów poniżej będzie dotyczyć właśnie tego doświadczenia.

Napiszę Wam o wyjątkowej książce pt. “Gwiazdy na piasku – joginki opowieść o Indiach”, którą dopiero co przeczytałem. Dostałem ją wraz z dedykacją od samej autorki Renata Radlak-Dominik podczas naszego spotkania w prowadzonej przez nią szkole jogi o pięknej nazwie "Ogród jogi" w Częstochowie, gdzie zaśpiewałem swój pierwszy koncert z mantrami w październiku tego roku. To był dla mnie bardzo szczególny i przełomowy moment, w którym podjąłem decyzję, że chcę wyruszyć w świadomą podróż zgłębiania tajników jogi, medytacji i śpiewu mantr. Myślę, że duży wpływ na podjęcie tej decyzji miała sama Renata – niesamowita osoba, którą miałem okazję bliżej poznać, nie tylko podczas naszych inspirujących rozmów na żywo i na FB, ale również dzięki lekturze jej autobiograficznej książki.
“Joga jest ociosywaniem swojego życia ze złudzeń” - to jedno ze zdań autorki, które nie tylko poruszyło mnie dogłębnie, ale moim zdaniem w dużym zakresie podsumowuje jej doświadczenia z pobytu w Indiach, który bardzo wyraźnie odcisnął piętno na jej życiu. Piętno – brzmi mocno, ale poznawszy jej indyjską historię, nie obawiałbym się tego określenia. Całe szczęście Renata już wtedy była dość świadomą joginką i można powiedzieć, że to właśnie joga stała się antidotum na całe zło, które ją spotkało wtedy w Indiach. Oczywiście nie zdradzę niczego z akcji, ale dopowiem, że autorka na szczęście nie przeczołgała mnie przez ból własnych doświadczeń, wręcz przeciwnie - - podbudowała mądrymi i zdystansowanymi refleksjami na temat życia, zachwyciła pełnymi malarskich detali opisami otoczenia, a czasem rozbawiła, pokazując rzeczywistość indyjską w krzywym zwierciadle. Przez cały ten czas promieniowała z niej mądrość i czułość, co tym bardziej zachęcało mnie, by zanurzać się głębiej i głębiej w lekturze.
Opisywany przez nią Jaipur ponownie zarezonował w moim sercu, jako że mam z tym miastem bardzo szczególne wspomnienia. Chętnie bym wrócił do niego po kilkunastu latach i odwiedził te wszystkie znane mi miejsca, ale tym razem trzymając w ręku książkę Renaty jako swoisty przewodnik.
Lubię, gdy w akcje wplatane są informacje o historii, kulturze i zwyczajach, zawarte w barwnych anegdotach, czy rozważaniach filozoficznych i tego wszystkiego w “Gwiazdach na piasku” nie brakuje. Wiodącym tematem jest oczywiście joga, jej filozofia oraz temat relacji międzyludzkich, jak i relacji z samym sobą w kontekście nauk jogicznych – wszystko opisane przystępnym językiem, w klarowny sposób tłumaczącym czym jest joga i rozwiewającym wszelkie krzywdzące ją mity. Dla mnie jako początkującego jogina zapoznanie się z tymi wszystkimi refleksjami, osadzonymi w kontekście opisu podróży do Indii, pozwoliło mi jeszcze bardziej zrozumieć istotę jogi i sens jej praktykowania.
Aha! I jeszcze gratka dla fanów hatha jogi wg B.K.S Iyengara! Zdradzę tylko, że Renata dotarła i do Puny, do ośrodka jogi Iyengara i miała okazję zarówno spotkać się z wielkim Mistrzem, jak i uczyć się od niego, a dzięki jej pisarskiemu talentowi będziecie mogli poczuć nie tylko wspaniałą energię tego miejsca, ale co więcej - poczujecie, jakbyście tam byli i praktykowali asany ze wszystkimi :)
“Wyjechać z Indii to już nigdy z nich nie wrócić. Jakaś część zostaje tam i tęskni za powrotem tej, która wróciła niby do domu. Do swoich” - tą myślą autorka kończy swoją opowieść i muszę przyznać, że w pełni się z nią utożsamiam. Kto był w Indiach, ten wie, o czym mowa, a kto się wybiera, to niech potem nie będzie zaskoczony, że już nigdy stamtąd “w całości” nie wróci :)
Książka jest dostępna w internecie w sprzedaży wysyłkowej w wielu sklepach, ale można też napisać mail na adres ogrodjogi@gmail.com do samej autorki z prośbą o dedykację.