Przedwyborcza prośba do znajomych z mojej "bańki"

 

Od paru dni bije się z myślami, czy wypowiedzieć się w sprawie nadchodzących wyborów, czy nie...

Z jednej strony, tak jak wielu moich znajomych, wolałbym unikać tych tematów, żeby nie psuć sobie nerwów i nie popadać we frustrację ale z drugiej strony naprawdę zależy mi na dobru naszej Polski i jej mieszkańców - nie tylko obywateli i obywatelek, ale wszystkich, których gości ten kraj.

W drugiej turze oczywiście zagłosuję i swój głos oddam na Rafała Trzaskowskiego - z pełnym przekonaniem, bo uważam, że to będzie świetny prezydent, który skutecznie zjednoczy zwaśnione obozy polityczne i będzie godnie reprezentował nasz kraj na arenie międzynarodowej.

Głosowałem na niego 5 lat temu, jak i tydzień temu. I choć moje poglądy są bardziej wolnościowo-lewicowe, to jednak uważam, że właśnie Trzaskowski najbardziej nadaje się z tych wszystkich kandydatów na prezydenta Polski, a w sytuacji gdy teraz, zostało dwóch kandydatów, to wybór jest oczywisty i nawet nie zamierzam wspominać o drugim kandydacie, bo szkoda energii.

Żeby jednak Rafał Trzaskowski wygrał te wybory, to my wszyscy musimy wziąć udział w głosowaniu.

W przeciwnym razie po prostu zostaniemy przegłosowani. O konsekwencjach nawet nie wspomnę...

Uwaga! Ważne

Ten post dedykuję w szczególności różnym moich znajomym z nurtu "świadomościowego", czy tzw. rozwojowej bańki, z których część uważa, że nie będzie "brudzić się" polityką i obniżać swoich wibracji. Niektórzy stwierdzili, że skoro w drugiej turze nie mają już na kogo głosować, to nie wezmą już udziału w wyborach, bo nie chcą dokładać swojej cegiełki do tego szamba, cyrku, czy jakkolwiek to nazywają. Często są to osoby, które twierdzą, że polityka i tak nie ma wpływu na ich życie, bo to oni sami tworzą swoją rzeczywistość. Jest w tym dużo prawdy i ja sam niejednokrotnie, jak wspomniałem na początku mam dylemat, czy w ogóle się zajmować sprawami społeczno-politycznymi, zamiast po prostu skupić się tylko na uprawianiu własnego poletka, w tym tworzeniu i śpiewaniu afirmacyjnych pieśni i promowania rozwojowych treści, co robię m.in. poprzez moją twórczość: np. ostatni album "Płyń czy mój podcast Rudasiowe Afirmacje (tak! tak! właśnie wróciłem z nowym odcinkiem pt. "Jestem pełnią").

No i w sumie wolałbym zostać w tej swojej afirmacyjnej bańce i projektować szczęście i dobrostan, ale z drugiej strony nie chcę być naiwny i iść w stronę utopii. Ponadto, choć mocno wierzę w naszą osobistą moc sprawczą, to zdaję sobie sprawę, że ma na nas wpływ też to, co się dzieje wokół. Z drugiej strony, dobrze wiem, że nie ma sensu zajmować się rzeczami na które się nie ma realnego wpływu, jak wojny na świecie, globalna polityka, pogoda, czy opinie innych ludzi o nas - zwyczajnie szkoda na to energii, ale jednak, co parę lat, mamy możliwość swoim wyborczym głosem wpłynąć na rzeczywistość, i nie jest to pojedynczy głos, bo zebrane tworzą milionowe liczby, które naprawdę mają moc kreować świat.

I ja zamierzam z tej możliwości skorzystać.

Chcę żyć w kraju, gdzie prawa wszystkich ludzi bez względu na płeć, tożsamość płciową, orientację seksualną, narodowość, wyznawaną religię, czy filozofię, są szanowane. Sam chciałbym mieć kiedyś możliwość zawrzeć z moim partnerem formalny związek i cieszyć się prawami i przywilejami, jak każda heteroseksualna para i nie chciałbym, by prawo było ustanawiane wg zasad jednej panującej religii.

Drodzy znajomi, jeśli nie macie ochoty iść na te wybory i uważacie np, że to i tak nie ma sensu, to przynajmniej zróbcie to dla mnie i wielu innych osób, które chcą żyć w kraju, który faktycznie troszczy się o swoich obywateli i ich elementarne prawa. Z góry dziękuję!

Nie rezygnuj z pasji!

Dlaczego się poddajemy? Dlaczego rezygnujemy z realizacji swoich zawodowych planów? 

Bardzo wnikliwie i profesjonalnie w swojej analizie podeszła do tego Patrycja Kosiarkiewicz - multi-artystka, edukatorka i coach, wspierająca na swojej drodze wielu artystów, w tym mnie.

Ostatni wpis na jej blogu bardzo dużo mi dał do myślenia i konkretnie mnie wzmocnił, więc z radością dzielę nim z Wami:

CZYTAJ 

Zwraca uwaga na to, co motywuje nas na drodze artystycznej do działania. Czy jest to potrzeba akceptacji, poklasku, może pieniędzy i wygodnego życia, czy też po prostu bezpieczeństwa, a może potrzeba samorealizacji i wolności w samostanowieniu o sobie? Warto się zastanowić, po co tak naprawdę tworzymy i chcemy być artystami (dotyczy to nie tylko artystów zawodowych, ale wszystkich, którzy zajmują się sztuką z pasji).

Oczywiście zmiany zdarzają się ciągle i nic nie trwa wiecznie - jedyną stałą jest właśnie zmiana. Dlatego normalne jest to, że czasem trzeba odpuścić, coś zakończyć, lub z czegoś zrezygnować,  bo zwyczajnie przestaje nam to służyć. Czasem wystarczą kosmetyczne zmiany lub naprawa, a czasem jednak radykalne ucięcie. 

 Patrycja również pisze, żebyśmy nie rezygnowali z pasji. 

"Nie można porzucić pasji. Jeśli pozostaniesz przy pasji, zawsze będziesz mieć jej ochronę. Wszystko może zawieść, ale nie dusza, która śpiewa w Tobie." P.Kosiarkiewicz

A jak rozbudzić na nowo pasję w sobie? Bardzo ciekawe ćwiczenie znajdziecie w artykule Patrycji. Polecam lekturę oraz zrobienie tego ćwiczenia! :) 

Powodzenia i wytrwałości! :) 

ARTYKUŁ

O czym szumi las?

 

Jak to jest, że mimo, że czujemy się szczęśliwi, spełniamy swoje marzenia, robimy kariery, mamy wokół siebie ukochane osoby, czasem pojawia się w naszym życiu pustka i tęsknota, a nierzadko ból związany z traumatycznymi wspomnieniami?

Czy da się odciąć od przeszłości?

Ciekawe, że często dopiero po latach tzw. "życia na własnych warunkach" odkrywamy jak ważne są dla nas rodowe więzi, jak mocne stają się nasze wspomnienia z dzieciństwa - bliskości, wspólnoty, lub ich braku, czasem wiążące się z bólem i ranami, które pozostawiły po sobie blizny, a czasem jednocześnie powiązane z błogością i poczuciem bezpieczeństwa - te wszystkie odczucia niekiedy mieszają się we wzajemnej sprzeczności...

Odpowiedzi można szukać wśród... szumiących drzew, które od dziesięcioleci, a nawet wieków przekazują sobie nawzajem nasze rodowe historie. To historie bez słów, które możemy "zrozumieć" na poziomie duszy. Może zatem warto posłuchać o czym szumi las?

To ta niedająca się do końca zwerbalizować melancholia zrodziła moją piosenkę "O czym szumi las?" - najpierw muzykę, autorstwa dwóch Słowian: mnie i Marcina Świderskiego, a parę lat później tekst, który potrzebował tego czasu, by dojrzeć. Co ciekawe, kluczowe wersy napisałem właśnie w lesie, pełnym starych, szumiących dębów.

Piosenka, ta w wersji studyjnej znajduje się na mojej płycie "Płyń", a teraz doczekała się wersji na żywo, którą uwieczniliśmy z Piotrusiem Manią w Quality Studio w Warszawie.

POSŁUCHAJ WERSJI LIVE

To nasze muzyczne spotkanie uwiecznił wizualnie również na żywo Kuba Kotynia

Nagrania audio zrealizował Siarhey Ramanovich a mix i mastering Marcin Swiderski

Życzę Wam pięknej podróży

O sztuce odpoczywania

 No i z powrotem w kochanej ojczyźnie po egzotycznych tajskich wakacjach

Te 2 tygodni w cieple i z dala od trosk i rozkmin to najlepszy prezent jaki sobie mogłem dać od siebie i przyjąć od bliskich po pracowitym i pełnym wyzwań 2024 roku.

A mój największy sukces tych wakacji to to, że faktycznie POZWOLIŁEM SOBIE ODPOCZĄĆ bez nakładania na siebie presji, że muszę wymyślać jakieś strategie biznesowe i artystyczne na ten rok, pisać piosenki czy przemyślenia. Po prostu byłem tu i teraz, bez patrzenia na zegarek, bez przesadnego analizowania sensu życia, bez presji, że muszę zobaczyć najpiękniejszą wyspę, plażę, czy inną atrakcję, bez presji, że muszę przeczytać do końca książkę, którą wziąłem na wyjazd, czy że muszę regularnie trenować na siłowni 3 razy w tygodniu, lub zaczynać codziennie dzień od pranajamy i asan. Oczywiście robiłem te rzeczy: było sporo jogi - nawet, jak zawsze, wziąłem ze sobą matę, 3 razy odwiedziłem lokalną siłownię i przeczytałem spory fragment książki, ale robiłem to wszystko z czystej przyjemności oraz słuchałem ciała i jego potrzeb.

Odłożyłem też na bok presję, że muszę być ciągle obecny w mediach społecznościowych, żeby przypominać o sobie jako artyście i o swoich działaniach artystycznych czy treściach, które przekazuję.

Piszę ten post z dedykacją głównie dla tych ciągle aktywnych i ambitnych, którzy nawet na wakacjach nie zwalniają i nie odpuszczają, narzucając na siebie presję bycia ciągle za.ebistymi i cool, i którzy nie odpuszczają realizacji swoich celów, bo inaczej czują, że im się życie wali…

I tak na koniec, zostawię Was tu z apelem: Dbajmy o siebie, o swój dobrostan psychiczny, fizyczny i duchowy, odpoczywajmy, wysypiajmy się, jedzmy i pijmy dobre i służące naszemu zdrowiu rzeczy i otaczajmy się dobrymi ludźmi - w pięknych czy wymarzonych miejscach, co nie oznacza koniecznie tych drogich.

A wymówki, że nie mam czasu albo pieniędzy to tylko znak, że trzeba przeanalizować, na co ten nasz drogocenny czas i pieniądze przeznaczamy.

Kochani! Jeszcze raz pięknego 2025, w którym zadbamy o siebie

Podsumowanie roku 2024

 

To teraz ode mnie podsumowanie roku 2024 – dość krótkie, jak na mnie, bo końcówka roku okazała się na tyle intensywna w różne działania, że nie starczyło czasu na pogłębioną refleksję i szczegółowy opis wraz z galerią.

A na samym dole krótkie acz treściwe życzenia

To był rok nowych wyzwań, premier, olśnieni, utwierdzeń i cudownych nowych znajomości.
W moim życiu zawodowym najważniejszym z tego wszystkiego, co się wydarzyło, była premiera mojej płyty „Płyń” oraz wszystkie działania z nią związane: teledyski, grafiki, wywiady, rozmowy, koncerty – intensywny, pracowity czas, ale też pokazujący mi to, że to, co robię ma sens. Dziękuję Piotr Mania, Mateusz Szemraj, Sławek Berny i Maciek Szczyciński oraz Piotr Taraszkiewicz, Paweł Jaskólski , Kuba Kotynia, Magda Wielgołaska i wielu, wielu innym wspaniałym osobom oraz moim FANOM & FANKOM i sympatykomPonadto muszę wymienić inne ciekawe przygody jak:
- udział w musicalu „Era Rocka” w Teatrze Muzyczny Adria i moja pierwsza aktorska rola!
- koncerty pod kierownictwem Pawła Steczka , w towarzystwie Olgi Szomańskiej i Marcina Jajkiewicza i wspaniałych orkiestr
- mistyczne koncerty z ShataQS
- rozpoczęcie pięknej współpracy z Chórem Filharmonia Łódzka pod dyr. Artura Kozy , koncerty i nagranie płyty, której premiera niebawem
- ruszenie z moim podcastem „Rudasiowe Afirmacje”
- i wiele innych cudownych muzycznych i pozamuzycznych spotkań i współprac: w szczególności z Gosią i Krzysiem Ratyńskimi z kanału Jak Lepiej Żyć - Zmień z nami życie na lepsze
A w planach na przyszły rok kontynuacja większości wyżej wymienionych projektów i otwieranie się na nowe
Jestem ogromnie wdzięczny za ten rok, który był piękny i satysfakcjonujący, ale też trudny i męczący. To, czego się na pewno nauczyłem w tym roku, to lepszego odpoczywania oraz odpuszczania i luzu. Zatem w styczniu pora na wakacje!
Na koniec życzę nam wszystkim spełnienia marzeń i radości w Nowym Roku oraz lepszych osiągnięć we wdzięczności za każdy dzień i każde doświadczenie, bo wierzę mocno w to, że właśnie wdzięczność jest kluczem do szczęścia

fot. Kuba Kotynia

O moim praktykowaniu wdzięczności słów parę

 

Jestem wdzięczny za to, co mam, co umiem, za to kim jestem, za wszystkie moje doświadczenia, przygody, również te artystyczne, którymi pewnie mógłbym obdzielić z kilka osób, haha!

Jestem wdzięczny za ludzi, których spotykam na mojej drodze, za ich pomoc, za to, że dobrze mi życzą i za to, że niektórzy z nich dość brutalnie sprowadzali mnie na ziemię i za naukę z tego wyciągniętą też jestem wdzięczny.

Dziękuję za wszystkie rozczarowania, upadki, przegrane bitwy...

Dziękuję też za to, że jestem na tyle zdrowy, by móc realizować swoje pasje i marzenia oraz ciągle się rozwijać.

Tak naprawdę tę listę wdzięczności mógłbym ciągnąć pewnie jeszcze długo, ale wystarczy do momentu, gdy sobie uświadomimy, że naprawdę życie jest cudem.

Zatem, w momentach, w których tracę siły, nadzieję, gdy ogarnia mnie lęk i zwątpienie, ta wdzięczność naprawdę dodaje mi sił i przywraca nadzieję na to, że ta droga, choć wyboista i trudna, ma sens.

A czy Ty praktykujesz wdzięczność?

Popłynęliśmy - bez prądu i z prądem - relacja z koncertu premierowego "Płyń"

 Popłynęliśmy - i z prądem i bez prądu

Premierowy koncert promujący album "Płyń" w Bemowskim Centrum Kultury 8 listopada był tak wyjątkowy i wiąże się z nim tak niesamowita historia, że absolutnie zasługuje na publikację również tu na blogu.

Próba przed koncertem na scenie przeszła pomyślnie, udaliśmy się do garderoby, żeby się przygotować i nagle zgasło światło, a pozostało jedynie górne światło awaryjne. Myślałem, że to może tylko w garderobie jakieś korki wywaliło, a tu za chwilę przychodzi organizatorka i mówi, że nie ma prądu w całym budynku i nie wiadomo kiedy wróci, czy za pół godziny, czy za godzinę, bo awaria zdaje się być poważna.

No i decyzja co robimy i co komunikujemy ludziom. W takiej sytuacji nie dało się zagrać koncertu, bo nie byliśmy przygotowani na wersję akustyczną bez nagłośnienia, poza tym w dużej sali ten dźwięk nie będzie dobrze słyszalny.

Ogarnął mnie wtedy mega smutek. Jak to? Dopiero co musiałem odwołać 2 koncerty we Wrocławiu i Krakowie z powodów finansowych, a teraz nawet tego premierowego w Warszawie nie zagram?! Dlaczego mi się to wszystko dzieje!

Niemniej jednak równolegle pojawiła się druga myśl, że nawet jeśli ten koncert trzeba będzie odwołać, to trzeba jednak wyjść do publiczności i zagrać choć parę numerów, które mają szansę zabrzmieć akustycznie, tak, żeby i dać cokolwiek, co jesteśmy w stanie, ludziom, ale też w tym całym trudnym doświadczeniu, być razem i cieszyć się muzyką, na tyle na ile mamy możliwość.

Miałem przekonanie, że tak trzeba zrobić i cieszyć się po prostu tym, co nam zostało.

Tak też zrobiliśmy i powiem Wam, że było przezabawnie i mega wesoło. Piotruś Mania – wspaniały pianista zagrał nawet na ukulele, he he! Cały stres i smutek, które się we mnie pojawiły, zniknęły dzięki wspólnemu z ludźmi śpiewaniu. I tu uwaga!! Jak kończyliśmy grać czwarty z kolei numer „Wracaj już” – prąd WRÓCIŁ!!

Przyznam, że na to już nie liczyłem, a tu taka niespodzianka!

Czy to nie jest magiczne!?

Oczywiście za chwilę rozpoczęliśmy koncert od samego początku i „popłynęliśmy z prądem” – w tych okolicznościach w zgoła innym znaczeniu, niż autor tekstu miał na myśli, he he!

I powiem Wam, że ten koncert był niesamowity. Tyle radości, wzruszeń – u nas na scenie i wśród publiczności, potem entuzjastyczne śpiewanie razem ze mną „Naprawdę jesteś” oraz „Kolorów świata”. Ten koncert był dla mnie chyba taką największą dotąd nagrodą za te wszystkie trudy i stresy, których doświadczyłem przez ostatni czas.

Dziękuję wszystkim, którzy byli wczoraj i współodczuwali razem ze mną oraz przeżywali też swoje historie w moich piosenkach. Dziękuję również tym, którzy bardzo chcieli być, ale z różnych powodów nie mogli dotrzeć. Czułem wszystkich Was wsparcie i dzięki temu jestem przekonany, że warto to robić – warto śpiewać własną muzykę i poświęcać temu w dużej mierze swoje życie.

Dziękuję wspaniałym muzykom: Piotr Mania, Sławek Berny, Maciek Szczyciński i Mateusz Szemraj, którzy nie tylko wspaniale zagrali, ale są też dla mnie mega wsparciem i czuję, że wierzą w ten projekt. Ja też wierzę, że jeszcze wiele pięknych koncertów przed nami i tak, jak nie poddałem się wczoraj, tak nie zamierzam się poddać w realizacji swoich marzeń i dalszym koncertowaniu.

Dziękuję Bemowskiemu Centrum Kultury, w tym w szczególności pani Edycie Golichowskiej za organizację i „zimną krew” w sytuacjach stresowych, całej ekipie technicznej za profesjonalną realizację koncertu oraz wszystkim zaangażowanym w organizację i promocję tego koncertu.

Dziękuje też mojej menedżerce Magdzie Wielgołaskiej za pomoc i wsparcie – też to mentalne. Jesteś wspaniałym i dobrym człowiekiem i jestem szczęśliwy, że chcesz pracować dla mnie.

Dziękuję też patronom medialnym za wsparcie promocyjne: Polska Płyta / Polska Muzyka Bemowo FM Strefa Music Art.

I na koniec dziękuję też Monice Tatianie Idzikowskiej za specjalnie stworzone dla mnie kostiumy na scenę na trasę „Płyń” – przepiękne kimona, w których się czuję wyśmienicie.

Dziękuję, że jesteście, wspieracie mnie i znaleźliście chwilę, by to przeczytać!